De Maserati Bora (Tipo AM117) is een tweezits coupé met middenmotor, vervaardigd door Maserati van 1971 tot 1978. Net als andere Maserati-auto’s uit die tijd is hij vernoemd naar een wind, Bora is een koude winterse wind over de Adriatische zee. De Bora maakte een einde aan Maserati’s reputatie voor het produceren van snelle maar technologisch verouderde auto’s, als de eerste Maserati met onafhankelijke wielophanging, rondom. Concurrent Lamborghini daarentegen had dit al in 1964.

Kort nadat Citroën in 1968 een meerderheidsbelang in Maserati had genomen, werd het concept van een tweezits sportwagen met middenmotor voorgesteld. Lamborghini en De Tomaso hadden al de Miura en Mangusta, terwijl van Ferrari al bekend was dat zij ook een sportwagen met middenmotor aan het ontwikkelen waren. Aanvankelijk bekend als Tipo 117 en later als Bora, ging het Maserati-project van start in oktober 1968 en een prototype was halverwege 1969 op de weg. In zijn definitieve vorm getoond op de Salon van Genève in maart 1971, begonnen de leveringen voor het einde van het jaar. Maserati had het moeilijk nadat het in 1975 door De Tomaso was gekocht en de Bora werd na het modeljaar 1978 stopgezet. In totaal werden er 564 Bora’s geproduceerd, waarvan er 275 waren uitgerust met 4,9 L-motoren en de andere 289 waren uitgerust met 4,7 L-motoren.

De Bora is ontworpen door Giorgetto Giugiaro bij Italdesign en heeft een Cw-waarde van 0,30. De fabricage van de volledig stalen panelen werd uitbesteed aan Officine Padane uit Modena. De Bora had een aantal innovatieve kenmerken die de auto onderscheidden van Maserati’s eerdere aanbod. In vergelijking met andere supercars was hij beschaafd en praktisch, met een hydraulisch verstelbare pedaalbox die met een druk op de knop naar voren en naar achteren kon worden bewogen en een stuurwiel dat kon worden gekanteld en axiaal verstelbaar was, waardoor het bekende probleem van het lastige in- en uitstappen dat typerend is voor veel supercars, werd aangepakt.

De meeste supercars bieden weinig voetruimte en weinig tot geen voorzieningen voor bagage, maar de Bora heeft een full-size kofferbak aan de voorkant van de auto en stond ook bekend als veel beschaafder en comfortabeler dan zijn concurrenten. In tegenstelling tot zijn concurrenten had de Bora dubbel glas tussen de cabine en de motorruimte, evenals een aluminium motorkap met geluiddempend materiaal. De motor en de vijftraps ZF-transaxle werden gemonteerd op een subframe dat via vier flexibele steunen aan de monocoque was bevestigd, wat ook de rijkwaliteit ten goede kwam.

Aanvankelijk werden twee V8-motoren aangeboden, een hoog toerige 4.719 cc en een motor met een hoger koppel van 4.930 cc, die vanaf het modeljaar 1973 met een vermogen van 320 pk bij 5.500 tpm en 454 Nm koppel bij 4.000 tpm de enig leverbare motor bleef. Deze motoren stamden af van de beroemde 450S-racewagen. Ze waren gemaakt van een aluminiumlegering en hadden halfronde verbrandingskamers met in totaal 16 kleppen die werden bediend door vier ketting aangedreven nokkenassen. De motor werd in de lengterichting in het midden van de auto gemonteerd en gekoppeld aan een ZF-1 vijftraps transaxle die kracht naar de achterwielen stuurde. Ze werden gevoed door vier 42 DCNF/14 Weber carburateurs en voorzien van Bosch elektronische ontsteking. De compressieverhouding is 8,5:1.

Het chassis van de auto bestaat uit een stalen monocoque chassis/carrosserie met een stalen buizensubframe aan de achterkant voor de motor en transmissie en is voorzien van onafhankelijke ophanging rondom met schroefveren, telescopische verende dempers en anti-roll bars.

Citroën’s geavanceerde hogedruk LHM-hydrauliek werd gebruikt om de geventileerde schijfremmen op het hoofdcircuit te bedienen, en op een hulpcircuit de pedaalbox (koppeling, rem, voetgas), de bestuurdersstoel (alleen verticale aanpassingen) en de inklapbare koplampen.

De wielen waren lichtmetalen 7,5 × 15 inch Campagnolo’s met gepolijste roestvrijstalen wieldoppen, de bandenmaat is een voor hedendaagse begrippen bescheiden 215/70VR15. De meest opvallende details van de Bora waren het geborstelde roestvrijstalen dak en de voorruitstijlen. Binnenin waren de kuipstoelen, het dashboard, de deurbekleding, de middenconsole en het achterschot bekleed met leer en waren elektrische ramen en airconditioning standaard. De stuurkolom was handmatig instelbaar.

De Bora was de basis voor de Merak, die dezelfde carrosserie aan de voorzijde had, maar in een 2 +2-configuratie, mogelijk gemaakt door een kleinere, lichtere en minder krachtige V6-motor te gebruiken, ook gebruikt in de Citroën SM. De Merak was populair, inclusief de later aangepaste en verbeterde Merak SS, die zijn debuut maakte in 1981. Merak-modellen hadden een open motorkap achter in plaats van de glazen en zwaardere afdekking van de Bora.

Deze Bora 4.9 in Giallo geel is van 1973. Hij werd in 1998 geïmporteerd naar Nederland. Hij is één van de 14 geregistreerde Bora’s in Nederland.